Iran: Imminent execution of juvenile offender must be stopped
FIDH Oral statement - Adoption of the report on the UPR of Iran
Mr. President,
We take note of Iran’s participation in the UPR and of its submission of a national report, but we regret that the latter focused almost exclusively on legislation and provisions of the Constitution that supposedly enshrine equal rights for all citizens, but are not upheld in practice. We further deeply regret Iran’s failure to imple¬ment a large majority of the recommendations from its first UPR cycle, its continued rejection of recom¬mendations regarding women’s rights and the execution of minors, among others, as well as the grounds for rejecting recommendations that are listed on page 4 of the Addendum to the Report of the Working Group on its UPR.
Mr. President,
The human rights situation inside Iran has objectively deteriorated over the past year and a half. The repression of basic freedoms, discrimination against women, ethnic and religious minorities, denial of due process, particularly for the many prisoners of conscience, including journalists and human rights defenders, and other human rights violations continue to take place on a daily basis. Executions in Iran are increasing each year, and the death penalty continues to be used against religious and ethnic minorities, political dissidents, and juveniles.
Those who speak out for human rights are targeted with threats and arbitrary arrests, as highlighted in the case of Nasrin Sotoudeh, who continues to be illegally prohibited from practicing the legal profession. The repression of civil society is made clear by the fact that many Iranian human rights defenders who participated in the UPR process are working in exile, since any person within Iran who were to openly engage with UN human rights mechanisms would have put themselves at great risk of reprisals from the government.
Iran continues to refuse to cooperate with special procedures such as the Special Rapporteur on the country, Mr. Shaheed. Cooperation with international human rights mechanisms is essential if Iran wishes to demonstrate a willingness to respect international human rights law and standards, which to date it has largely failed to do. 19 march2015
اظهارات شفاهی نماینده فدراسیون در شورای حقوق بشر در باره گزارش ایران به رسیدگی ادواری جهانی
ما مشارکت ایران در «رسیدگی ادواری جهانی» و ارایه گزارش این کشور را ملاحظه کرده ایم. متاسفانه، ایران فقط به قوانین و اصول قانون اساسی توجه کرده که گویا حقوق برابر برای تمام شهروندان را در بر می گیرند اما در عمل اجرا نمی شوند.
آقای رییس،
ما مشارکت ایران در «رسیدگی ادواری جهانی» و ارایه گزارش این کشور را ملاحظه کرده ایم. متاسفانه، ایران فقط به قوانین و اصول قانون اساسی توجه کرده که گویا حقوق برابر برای تمام شهروندان را در بر می گیرند اما در عمل اجرا نمی شوند. به علاوه، به شدت از خودداری ایران از اجرای اکثریت بزرگی از توصیه ها در دور اول رسیدگی ادواری جهانی، تداوم نفی توصیه های مختلف از جمله توصیه های مربوط به حقوق زنان و اعدام کودکان و نیز دلایل ذکر شده برای رد توصیه ها در صفحه 4 پیوست گزارش گروه تحقیق مسؤول گزارش رسیدگی ادواری جهانی ابراز تاسف می کنیم.
آقای رییس،
وضعیت حقوق بشر در ایران در یک سال و نیم گذشته به طور عینی بدتر شده است. سرکوب آزادی های اساسی، تبعیض علیه زنان، اقلیت های دینی و قومی، محرومیت از موازین دادرسی قضایی، به ویژه برای شمار زیاد زندانیان عقیدتی، از جمله روزنامه نگاران و مدافعان حقوق بشر، و دیگر موارد نقض حقوق بشر به طور روزمره رخ می دهند. اعدام در ایران هر سال افزایش می یابد و مجازات اعدام هنوز علیه اقلیت های دینی و قومی، مخالفان سیاسی و نوجوانان به کار می رود.
افرادی که در باره حقوق بشر فعالیت می کنند هدف تهدید و دستگیری های خودسرانه قرار می گیرند؛ نمونه آن نسرین ستوده است که هنوز به طور غیرقانونی از انجام حرفه وکالت منع شده است. سرکوب جامعه مدنی نیز از این واقعیت آشکار است که بسیاری از مدافعان حقوق بشر ایرانی که در فرایند رسیدگی ادواری جهانی شرکت داشته اند در تبعید فعالیت می کنند، زیرا هر کسی که در ایران به طور آشکار در ارتباط با کارشناسان حقوق بشر سازمان ملل فعالیت کند با خطر جدی انتقام جویی دولت مواجه خواهد بود.
ایران به مخالفت با همکاری با کارشناسان ویژه مثل گزارشگر ویژه این کشور، آقای شهید، ادامه می دهد. در صورتی که ایران بخواهد تمایل به احترام به حقوق بین المللی حقوق بشر را نشان دهد، همکاری با راه کارهای بین المللی ضروری است، ولی ایران تاکنون از این کار سر باز زده است.
