fighting to be myself

I have lived thirty years of my life covering my hair. My hair needed to be covered even in presence of my own ...father… . This experience might ring a bell to many village girls and women and of course not to all of them; but many of us have lived with our scarves on even at our own private homes
.

This was how, at least in my case, making a change and fighting to be myself started from the little kitchen of our own
home; away from my father’s eyes though
.

Even after I had started my career as a journalist, I felt uncomfortable showing up with my hair uncovered in front of TV cameras or in public meetings and gatherings
.

I thought showing up on television not wearing a scarf equaled all the tenants of my village, from “Ramezoon,the medicine man” to “Uncle Nowrooz” (a member of the neighborhood council), “Pour-Ali-Jaan” (the teacher of the village), and “Mamdali (Mohammad-Ali) the shopkeeper” who owned the single store at our neighborhood, and all of my father’s close friends, among which my parents were known as honorable people, watching me! And that I was letting my family down in front of everyone by what I was doing; and that I was embarrassing them awfully
.

I know this logic seems just stupid to many people; but to me and some other women I know, taking the scarf off has been accompanied by such worries and uneasiness. About some women who do not believe in Hijab, you could say that they are on one side and then on the other side stand the barriers of family, traditional society, and a government who does not recognize women without hijab
.
However, I know numerous women who have started to practice equality and the freedom of appearance and clothing in their own kitchens, backyards, fields, plains, and neighborhoods. Women stealthily beget these freedoms for themselves, away from the eyes of law, officers, and their own fathers; and consequently find the courage to express those little stealthy freedoms openly in the public. It is nothing more than a simple freedom not capable of harming anyone. The freedom of choice of clothing
.
سی سال با روسری در ایران زندگی کرده ام و حتی در خانواده سنتی مان پیش پدر هم باید با روسری می نشستم. این را شاید بسیاری از دختران و زنان روستایی تجربه کرده باشند و نه همه آنها. اما بسیاری از ما در روستاها حتی در خانه خودمان هم با روسری زندگی کرده ایم…

برای همین حداقل برای خودم تغییر و مبارزه برای خود بودن از همین آشپزخانه کوچک خانه مان شروع شد آن هم دور از چشم پدر.
خبرنگار هم که شدم ظاهر شدن بدون روسری در مقابل دوربین های تلویزیون ها و محافل عمومی برایم راحت نبود و فکر می کردم وقتی بدون روسری در تلویزیون ظاهر شوم این یعنی همه اهالی روستای من از «رمضون آمپول زن» محل تا «عمو نوروز» شورای محل ، «پورعلی جان» معلم ده و «ممدلی دکون دار» معازه دار محل و همه دوستان صمیمی آقاجانم که پدر و مادرم پیش شان به تعبیر خودش آبرویی داشت مرا می بینند و من با این کار رخت آبروی خانواده ام را از دروازه شهر آویزان می کنم.
می دانم برای خیلی ها این استدلال مسخره است اما برای من و زنان دیگری که می شناسم خیلی وقت ها برداشتن روسری از سر، با همین دغدغه های ساده همراه است. در مورد برخی از زنان می شود گفت یک سوییم و سوی دیگر سدی به نام خانواده، جامعه سنتی و حکومتی که زنِ بی حجاب را اساسا به رسمیت نمی شناسد.
با این همه زنان زیادی را می شناسم که در همان روستاها برابری و آزادی انتخاب پوشش را از آشپزخانه و حیاط و دشت و محله خودشان تمرین می کنند. آزادی هایی که زنان یواشکی دور از چشم پدر، قانون و ماموران خلق می کنند و سپس جرات بیان آن را در فضاهای عمومی پیدا می کنند. آزادی ساده ای که هیچ آزاری هم به کسی نمی رساند. آزادی حق انتخاب پوشش.

masih alinejad